Właścicielami Zielonej od XIV do końca XVIII wieku byli Zielińscy. Już w XV wieku posiadali oni dwór. Jest on wymieniony w dokumencie podziału majątku między synami Adama Świnki z roku 1439. Niestety nie ma żadnych informacji dotyczących jego wyglądu. Najstarsza znana dziś mapa majątku w Zielonej powstała w 1842 roku. Na mapie pałac jest budynkiem murowanym, składającym się z trzech przylegających do siebie członów i otoczony parkiem krajobrazowym. Do parku od strony północnej i zachodniej przylegały budynki gospodarcze.
Następna z zachowanych map pochodzi z 1877 roku. Na podstawie tego dokumentu można się przekonać, że między rokiem 1842 a 1877 pałac był przebudowywany, a park ulegał przekomponowaniu. Obiekt istniejący dziś różni się od tego z tamtych lat jedynie brakiem istniejącego wtedy członu, dostawionego do elewacji wschodniej, który w późniejszym okresie rozebrano. Ogród pałacowy został powiększony przez przyłączenie dużego terenu przylegającego do niego od wschodu. Zmieniono także jego kompozycję. Przed elewacją południową znajdowała się aleja prowadząca do budynku. Po obu jej stronach znajdował się ogród owocowy. Na prawo od niego założono ogród warzywny. Na północny zachód od budynku rozciągał się park krajobrazowy z zespołem dwóch stawów. Na północnym skraju parku znajdowały się budynki gospodarcze.
Można się domyślać, iż pałac w Zielonej przebudowano w czasach gdy właścicielami Zielonej byli Włodzimierz i Stanisław Kisielniccy. Obaj bracia byli zapalonymi rolnikami zainteresowanymi nowoczesną uprawą i hodowlą. Jest bardzo prawdopodobne, że przebudowa pałacu i parku oraz rozbudowa budynków gospodarczych nastąpiła w okresie największego rozkwitu majątku, w latach 60-tych XIX wieku. Na początku XX wieku wykonano remont więźby dachowej nad środkową partią budynku. Także z początku XX wieku pochodzą obecnie istniejące tarasy na przybudówce wschodniej i zachodniej.
Wiadomo, że w 1913 roku posiadłość nabył Józef Bobrowski z żoną Janiną Wolską. Nowy właściciel zmarł w rok później, a wdowa w 1920 roku poślubiła Ludwika Wielowieyskiego, który zmarł już w roku 1926. Właścicielka Zielonej wyszła za mąż po raz trzeci za senatora Edwarda Pepłowskiego. Taki stan własności utrzymał się w Zielonej do drugiej wojny światowej.
W czasie wojny budynek pałacu nie uległ zniszczeniu.
Po wojnie majątek przejął Zarząd Gm. Kuczbork i oddał PGR-owi. Na początku w pałacu umieszczono kino, później biura PGR i mieszkania pracownicze. Przez pewien czas dworek był wykorzystywany przez szkołę. Często zmieniający się użytkownicy dokonywali licznych przeróbek nie wykazując dbałości o całość pałacu. W latach 60-tych przeprowadzono gruntowny remont a w 1983 odnowiono tynki. Na początku lat 90-tych budynek był opustoszały, niezamieszkany i popadał w ruinę.
Obecnie pałac posiada nowego właściciela — Pana Krzysztofa Grędzińskiego, który gruntownie go odnowił, zgodnie z pierwotnym wyglądem i ozdobami. Pozostałość parku krajobrazowego została równie pięknie zagospodarowana. Pojawiły się alejki, klomby, fontanna i ławeczki. Obydwa stawy znowu zachęcają do spacerów nad ich brzegami. Romantyczne otoczenie pałacu dodaje mu szczególnego uroku.