Właś­ci­cielami Zielonej od XIV do końca XVIII wieku byli Zielińscy. Już w XV wieku posi­adali oni dwór. Jest on wymieniony w doku­men­cie podzi­ału majątku między synami Adama Świnki z roku 1439. Niestety nie ma żad­nych infor­ma­cji doty­czą­cych jego wyglądu. Najs­tarsza znana dziś mapa majątku w Zielonej pow­stała w 1842 roku. Na mapie pałac jest budynkiem murowanym, składa­ją­cym się z trzech przyle­ga­ją­cych do siebie członów i otoc­zony parkiem kra­jo­bra­zowym. Do parku od strony północ­nej i zachod­niej przyle­gały budynki gospodarcze.

Następna z zachowanych map pochodzi z 1877 roku. Na pod­stawie tego doku­mentu można się przekonać, że między rok­iem 1842 a 1877 pałac był prze­bu­dowywany, a park ule­gał przekom­ponowa­niu. Obiekt ist­niejący dziś różni się od tego z tam­tych lat jedynie brakiem ist­niejącego wtedy członu, dostaw­ionego do elewacji wschod­niej, który w późniejszym okre­sie roze­brano. Ogród pała­cowy został pow­ięk­szony przez przyłącze­nie dużego terenu przyle­ga­jącego do niego od wschodu. Zmieniono także jego kom­pozy­cję. Przed elewacją połud­niową zna­j­dowała się aleja prowadząca do budynku. Po obu jej stronach zna­j­dował się ogród owocowy. Na prawo od niego założono ogród warzy­wny. Na północny zachód od budynku roz­cią­gał się park kra­jo­bra­zowy z zespołem dwóch stawów. Na północ­nym skraju parku zna­j­dowały się budynki gospodarcze.

Można się domyślać, iż pałac w Zielonej prze­bu­dowano w cza­sach gdy właś­ci­cielami Zielonej byli Włodz­imierz i Stanisław Kisiel­niccy. Obaj bra­cia byli zapalonymi rol­nikami zain­tere­sowanymi nowoczesną uprawą i hodowlą. Jest bardzo praw­dopodobne, że prze­bu­dowa pałacu i parku oraz rozbu­dowa budynków gospo­dar­czych nastąpiła w okre­sie najwięk­szego rozk­witu majątku, w lat­ach 60-​tych XIX wieku. Na początku XX wieku wyko­nano remont więźby dachowej nad środ­kową par­tią budynku. Także z początku XX wieku pochodzą obec­nie ist­niejące tarasy na przy­budówce wschod­niej i zachodniej.

Wiadomo, że w 1913 roku posi­adłość nabył Józef Bobrowski z żoną Jan­iną Wol­ską. Nowy właś­ci­ciel zmarł w rok później, a wdowa w 1920 roku poślu­biła Lud­wika Wielowieyskiego, który zmarł już w roku 1926. Właś­ci­cielka Zielonej wyszła za mąż po raz trzeci za sen­a­tora Edwarda Pepłowskiego. Taki stan włas­ności utrzy­mał się w Zielonej do drugiej wojny świa­towej.


W cza­sie wojny budynek pałacu nie uległ zniszczeniu.

Po wojnie majątek prze­jął Zarząd Gm. Kuczbork i oddał PGR-​owi. Na początku w pałacu umieszc­zono kino, później biura PGR i mieszka­nia pra­cown­icze. Przez pewien czas dworek był wyko­rzysty­wany przez szkołę. Często zmieni­a­jący się użytkown­icy dokony­wali licznych prz­eróbek nie wykazu­jąc dbałości o całość pałacu. W lat­ach 60-​tych przeprowad­zono grun­towny remont a w 1983 odnowiono tynki. Na początku lat 90-​tych budynek był opus­toszały, nieza­mieszkany i popadał w ruinę.

Obec­nie pałac posi­ada nowego właś­ci­ciela — Pana Krzysztofa Grędz­ińskiego, który grun­townie go odnowił, zgod­nie z pier­wot­nym wyglą­dem i ozdobami. Pozostałość parku kra­jo­bra­zowego została równie pięknie zagospo­darowana. Pojaw­iły się ale­jki, klomby, fontanna i ławeczki. Oby­dwa stawy znowu zachę­cają do spac­erów nad ich brzegami. Roman­ty­czne otocze­nie pałacu dodaje mu szczegól­nego uroku.